خدا

” تو ” را که می آفرید

حواسش پرت آرزوهای “من” بود

شدی همان آرزوی من . . .

آغوشم

وطنی ست

که جز تو،

هیچکس در آن،

خانه ای نخواهد داشت…

شایــــــــــد نفسمــــ…

دلی? زنـــــــده بودنم بــــاشه

امـــــــا…

بے شک تـــــو تنـــــها دلیــــل همیــــــن

نفســـــے

چـــه لحــ♥ـظه قشنـــگیه …

کـــه بعد از کلی صبــر ، عشقــ♥ــت بشـــه همســـرت …

آشوب…

همان حس غریبیست ,

که وقتی به لبهای ” تو ” لبخند نباشد،

دارم…